اگر بگوییم بازنشستگان این برهه از زمان ایران، منحصرترین و شاخص ترین بازنشستگان تاریخ ایران هستند، دروغ نگفته ایم.
این عزیزان، برای تاسیس جمهوری اسلامی و حفظ نام و نشان آن، از هیچ کوششی دریغ نکردند.
بعد از سقوط حکومت پهلوی در همان آغاز انقلاب ۵۷، همین پیران امروز و جوانان و نوجوانان دیروز، بدون چشم داشت با چنگ و دندان از انقلابی که خودشان بنا کردند، حراست و حفاظت کردند.
چیزی نگذشت که جنگ شد و ایران مورد هجوم حزب بعث عراق قرار گرفت. بعثی ها که تصور کرده بودند، در این بلبشوی انقلاب، نقشه ی تاریخی و کثیف خود را می توانند عملی سازند و بخشی از خاک ایران را تسخیر و تصرف کنند؛ به ایران حمله کردند؛ اما همین بازنشستگان که جوانانی رشید بودند، خانواده های خود را رها کردند و به جبهه رفته و در برابر دشمنان ایران سینه سپر کردند و ایستادند.
هم از سرزمین خود دفاع و هم از انقلابی که کرده بودند پاسبانی کردند.
هشت سال تمام مثل یک روز، جبهه ها را از حضور خود پر از حماسه کردند. سنگرساز بی سنگر شدند. پیاده نظام شدند. دست دادند. پا دادند. جوانی دادند. زیر صدای توپ و خمپاره آرامش روان دادند. به هر شکلی که شد نگذاشتند یک وجب از خاک ایران از دست برود.
خودشان در جبهه می جنگیدند. خانواده هایشان زیر بمب تلف می شدند. بچه هایشان در روستاها آواره بودند؛ اما ایستادند و لب به شکایت باز نکردند و توقع خود را بالا نبردند تا جمهوری اسلامی در مضیقه نماند.
جنگ که تمام شد، همین بازنشسته های امروز که میان سالان دیروز بودند، با کشوری ویران و دل هایی زخمی و خانواده هایی سوگوار و خسته از جنگ، در میدان ماندند و به امید بازسازی کشور دوباره در تکاپو شدند.
در دوران بازسازی هم، به اداره ها برگشتند و شرکت ها آراستند و در دل خانواده ها چراغ های امید را برای فرداهای روشن، شعله ور ساختند و دل به تلاش و کوشش چندباره برای آبادی ایران دادند.
این حجم از فداکاری و ایثار برای بنای یک حکومت و بقای آن، نباید با هیچ مقیاسی اندازه گیری شود. حد و اندازه ندارد. این حجم از فداکاری باید پاس داشته شود. به پاسداشت آن، باید سردمداران حکومت قیام کنند و به احترام، کلاه از سر بردارند و تعظیم کنند.
نمی خواستم چیزی بنویسم اما اظهارات سخیف برخی از مسئولین کلان و نمایندگان مجلس از جمله نماینده ی مردم محترم اراک مبنی بر زیادی بودن بازنشستگان و نگاه مصرفی به آنان، بسیار استخوان سوز بود و طاقت قلم را طاق کرد و این مختصر به نگارش درآمد.
تحقیر کنندگان شاید نمی دانند که بدون شک تحقیر بازنشستگان به عنوان خالقان جمهوری اسلامی، تحقیر خود نظام است. تحقیر اهداف آن است. تحقیر مسئولین کلان است.
آنان که آگاهانه یا ناآگاهانه قصد توهین به این سرمایه های اجتماعی دارند ناآگاهانه و البته شاید آگاهانه بر شاخ نشسته اند و بُن می بُرند!
علی گودرزیان
آخرین دیدگاهها